Biz inanıyoruz gibi konuşuruz.
Konuşunca mangalda kül falan bırakmayız.

Ama konuştuğumuz gibi inanmayız, yaşamayız.

Kişisel çıkarlarımız söz konusu olduğunda her şey mübah sayarız.

Genelde inanıyormuş gibi yaparız.

Riyakarın önde gideniyiz.

İş çıkara, rantta geldi mi kendimize uygun bir ayeti kerimeyi, bir hadisi şerifi, bir içtihadı işimize geldiği gibi yorumlarız.

Kendimize reva gördüğümüz hiçbir şeyi başkalarına uygun görmeyiz.

Birde “Zaman sana uymuyorsa sen zamana uy” diyen uyduruk bir atasözümüz var.

Her yolu meşrulaştırır gibi. 

Hakkımız olmayanı hak sayarız.

Ticaretimize hile katarız.

Gelsinde, nereden gelirse gelsin.

Takla atmakta üzerimize yoktur.

Özne olarak kendimizi kaldırmakta mahiriz. 

Uydurukçuyuz yani. 

Rahmetli Doğan Cüceloğlu‘ ndan 13 sene öncesinden kaleme aldığı bir makaleyi sizlerle paylaşmak istiyorum.

O günden bugüne değişen pek bir şey yok aslında.

Müslüman ülkede hırsızlık, arsızlık diz boyu.

Hangi kapıyı çalsan sonuç aynı.

Kahramanmaraş merkezli 2 büyük depremin ardından ne kadar aç gözlü, ne kadar acımasız, ne kadar zalim, ne kadar gaddar, ne kadar sahtekar – paragöz ve dünya menfaatlerinin peşinde olduğumuzu dünyevi hırsımızın nasıl gözlerimizi büründüğüne bir kez daha şahitlik ettik!

Allah’ ı nasıl kandırırız?

Utanır, sıkılır mıyız, vicdan azabı çeker miyiz doğrusu şüpheliyim!

Her fırsatta “yüzde 99’ u müslüman ülkeyiz” diye kuyruklu bir yalanla başlarız söze.

Ne kadar doğru ve hak yolda, adil bir millet olduğumuzundan dem vurur, gururlanırız.

Avuturuz kendimizi.

Biz yanlışta, yalanda, sahtekarlıkta ısrar ettikçe Allah’ ta cezamızı vermekte geç kalmayacaktır.

Biz kendimizi düzelmedikçe Allah cc bizim hakkımızda hükmünü düzelmeyecektir.

Sizleri rahmetli psikolog, düşünce ve fikir adamı yazar Doğan Cüceloğlu’ nun yazısıyla baş başa bırakıyorum.

“İşin gerçeği; işte buyuz!

Amerika’dan gelen bir misafirime su verdim, boğazına kaçtı, öksürdü, “helal” dedim. Anlamadı. Ne anlama geliyor, diye yüzüme baktı.

Anlatmaya çalıştım. 

“Helal” kavramını daha iyi anlatabilmek için “haram” kavramını anlatmaya çalıştım. 

Suyu sana helal ediyorum, için rahat olsun dedim. 

Helal etmesen ne olur, dedi. “Kul hakkıyla karşıma gelmeyin” anlayışından söz ettim. 

Dikkatle dinledi. 

Bu dediğin bir değer olarak yaşıyor mu, yoksa bir slogan gibi konuşulan alışkanlık haline gelmiş bir söz mü, diye sordu.

Ne fark eder eder, diye sordum.

Gerçekten bir değer olarak yaşıyorsa, 

Sizin ülkenizde rüşvet ve hak yeme olmaması gerekir, 

İnsanların birbirini kazıklamadığı bir toplum olmanız gerekir, diye düşünüyorum dedi.

Yüzüne baktım. Göz göze bakıştık. Yalan söyleyemedim. 

Biz dedim, yalan söyler, kazık atar ve hak yeriz. 

Ama dürüstlüğü dilimizden hiç düşürmeyiz. 

Güçsüzsen, arkan yoksa, sıradan bir vatandaşsan, bu ülkede hakkını araman çok zor, hakkını elde etmen daha da zor. 

Örneğin, rüşvet vermeden bir inşaat ruhsatı alman mümkün değildir. 

Ve bunu herkes bilir. 

Rüşvet alanların çoğu oruç tutar, rüşvet alan belediyeler ramazanda iftar sofraları kurar. 

Ve bu sofralarda hakkını helal etmekle ilgili konuşursan, Yüce Allah’ın “karşıma kul hakkıyla çıkmayın,” dediği bir dinimiz olduğu söylenir. 

Bunu rüşvet alanlar söyler.  

Söylediğimiz yalana inanana enayi olarak bakarız ve onu kazıklamaya hak kazanırız. 

Ama senin içtiğin suyu helal etmeyi de ihmal etmeyiz.

Peki, neden böyle, diye sordu.

Çünkü biz inanırmış gibi konuşmaya önem veririz, ama konuştuğumuz gibi yaşamaya önem vermeyiz, dedim. 

“Mış Gibi Yaşamlar” adında bir kitabım olduğunu ve orada anlattığımı söyledim. 

“…. -Mış gibi” tanımını anlamakta zorlandı, ama sonunda anladı.

Neden mış gibi, diye sordu. 

Güldüm, Len yetti gari çok sorma, suyumu haram ederim yoksa, dedim.

Doğan Cüceloğlu (29.08.2010)”

Allah gani gani rahmetler eylesin.